پیام کانون کارگردانان سینمای ایران در مراسم وداع داریوش مهرجوئی و وحیده محمدی فر که توسط محسن امیر یوسفی، رییس کانون خوانده شد.
ده دقیقه به نه شب تا ده و نیم شنبه شب، ۲۲ مهرماه ۱۴۰۲ و ۱۴ اکتبر ۲۰۲۳، شب تلخ و هولناکی در سینمای ایران بود. شبی بود که شاهرگ سینمای متفکر ایران را بریدند. شبی که پایان تلخی شد برای سینمای روشنفکری ایران، سینمایی که در سالهای اخیر به سختی نفس می کشید. تصور میشد این سینما، در غیاب آزادی از نفس خواهد افتاد. نشانه های این از نفس افتادن دیده شده بود.
ناصرتقوایی خانه نشین شده بود. بهرام بیضایی به مهاجرتی ناخواسته تن داده بود. علی حاتمی و عباس کیارستمی تلخ از جهان رفتند. جعغر پناهی و محمد رسول اف به زندان افتادند. رخشان بنی اعتماد سالهاست که نتوانسته فیلم دیگری بسازد و به نظر می رسید که در فضای به وجود آمده بعد از اعتراضات سال گذشته، سینمای متفکر ایران با موانع محدودکننده ای روبرو خواهد شد. اما پایانی چنین تلخ برای سینمای روشنفکری ایران غیر قابل پیش بینی بود.
کسی فکر نمی کرد، داریوش مهرجویی خالق فیلم گاو، که یکی از شاخص ترین فیلمسازان سینمای روشنفکری ایران بود و کسی بود که سینمای متفکر ایران را جهانی کرده بود، اینگونه فجیع در خانه اش به قتل برسد.
کسی فکر نمی کرد، سازنده بهترین درام های پیچیده سینمای ایران، که پنج دهه، نسل های مختلف را تحت تاثیر قرار داده بود، سرانجامی چنین تلخ داشته باشد.
کانون کارگردانان سینمای ایران از مسئولین میخواهد هر چه زودتر قاتل یا قاتلین داریوش مهرجوئی و همسرش وحیده محمدی فر را در هر لباسی که هستند شناسائی و معرفی کنند و به افکار عمومی پاسخی درست بدهند.
کانون کارگردانان سینمای ایران از مدیران فرهنگی هم میخواهد با تجدید نظر در تفکری که تاکنون در اداره سینما داشتند، فضا را برای رشد سینمای متفکر ایران و نسل جوانش باز کنند.
اگر سینمای متفکر نتواند نفس بکشد یا شاهرگش را ببرند، مسیر بالندگی سینمای ایران نیز مسدود خواهد شد.
کانون کارگردانان سینمای ایران
26 مهرماه 1402
#داریوش_مهرجویی
#وحیده_محمدی_فر
